Bir toplumun en çekirdek kurumu ailedir. Ailede çocuklar sevgi ve saygıyı göstererek ve görerek büyürler. Ailenin büyükleri vardır. Kardeşler, teyzeler, halalar, amcalar, büyükanne, büyükbaba .
Her birinin bu ailede bir görevi vardır. Bir abla, ağabey kardeşine yol gösterir, koruyucu kanatlarını dış dünyada onun üzerine açar. Teyzeler, halalar o çocuğa sevgi gösterirler. O çocuk onlarla birlikte bu dünyada kendini yalnız hissetmez. Bir amca, bir dayı ile ilk maça gitmek, okuldan sonra sinemaya gitmek bir mutluluktur.
Geleneklerimiz, adetlerimiz vardır. Çocuklar ilk terbiyelerini evde ailelerinden alırlar. İyiyi, kötüyü, binyıllardan süzülerek gelen adetlerimizi öğrenirler. Çocuklarımızı korumamız, gözetmemiz gerektiğini içgüdüsel olarak biliriz. Çocuklarımızın üzerine titreriz. Onların ileride hangi mesleği seçeceğini düşünür, gösterdikleri becerilerle gurur duyarız. Bir halk olarak, bir ulus olarak binyıllardan süzülerek gelen alışkanlıklarımızla iyi ve faydalı insanlar olmak üzerine eğitilir ve eğitiriz.
Sonra o çocuklarımız iyi eğitim alsınlar diye bir yerlere emanet ederiz. O üzerine titrediğimiz çocuklarımız için iyi bir geleceğe hazırlık imkanı bulduk diye seviniriz, belki hatta seçilip alındılar diye bayram ederiz. Sonra duyarız ki, birileri bu çocuklara musallat olmuş.
Kültürümüzde her türlü küfürle bağdaştırılan, şakası bile kaldırılamayacak ağırlıkta olan bir konu birdenbire karşınıza aşılamayacak bir dağ gibi dikilir. Eğer paranız yoksa, bu nedenle müthiş bir çöküş yaşarsınız. Çok güçlü iseniz intikam peşinde koşarsınız, ama çocuğunuzu bir vakfa emanet ettiyseniz, zaten büyük bir ihtimalle maddi açıdan güçlü değilsinizdir. O pırıl pırıl çocuğunuz için artık sadece üzülürsünüz, hayalleriniz kırılmıştır, çökersiniz.
Bütün bunlar olurken biri çıkar, “Bir kere olan bir şey için vakfı karalamayın” der. O kişi ki üstlendiği görev nedeni ile her bir çocuğu layık olduğu şekilde bir pırlanta gibi el üstünde tutmakla yükümlüdür. Şikayet etseniz en üst görevli olarak oraya yönlendirileceksinizdir.
Sizin annenizden, babanızdan, büyüklerinizden gördüğünüz, duyduğunuz, duyabileceğinizi tasavvur bile edebileceğiniz bir şey değildir bu. Sizin aldığınız eğitime, insan ilişkilerine, yaşadığınız toplumda gördüğünüz konulara uygun bir şey değildir. Anlamazsınız. İdrak edemezsiniz.
Bu cümlenin kurulması için nasıl bir özgeçmiş oluşmuş bunu düşünmek durumunda kalırsınız. Nasıl bir aile, nasıl bir eğitim, nasıl bir topluluk var ki, bu cümle oluşabildi diye düşünürsünüz.
Sonra bakarsınız, gazete satırlarında, benzer cümleler kuran başkaları da var. Moraliniz bozulur, bunlar nedir dersiniz. Ruhunuz, varlığınız, eğitiminiz, kökeniniz, her şeyiniz, bu anlaşılmayan davranışlara, kişilere yabancıdır. Yabancı kalacaktır. Ve benzemesi de gerekmiyordur. Onlar başkadır. Başka kalacaktır.
Basından:
“23.03.2016 16:19
CHP’nin, çocuk istismarının önlenmesi için Meclis’e verdiği araştırma komisyonu kurulması önergesi, muhalefet partilerinin “Evet” oyuna karşı AKP’lilerin “Hayır” oyu vermesi nedeniyle reddedildi.
NE OLMUŞTU
Geçtiğimiz günlerde Ensar Vakfı ve Karaman Anadolu İmam Hatip ve İmam Hatip Lisesi Mezunları ve Mensupları Derneği’ne ait yurtlarda kalan 9-10 yaşlarındaki 45 çocuğa yönelik cinsel istismar iddiaları gündeme bomba gibi düşmüştü.”
