Şehitlerimizin hakkını ödeyemeyiz. Ama bir şeyler yapmamız lazım. Geride kalanlara, onlara ne kadar minnettar olduğumuzu, saygı ve sevgimizi göstermeli, ve eş ve çocuklarına gereken yerlerde destek olmalıyız.
İstanbul Üniversitesi’nden Rahim Er bu konuda hepimizin hislerine tercüman olmuş ve yoğun ifadeler içeren bir yazı kaleme almış. Paylaşıyoruz.
RAHİM ER
İstanbul Üniversitesi, Hukuk
Eğer; onların hakkı verilmezse, lâyık oldukları şekilde takdir edilmezlerse bu çok büyük bir vefasızlık ve kadir kıymet bilmezlik olur. Kahramanlar, yalnızca tarihte kalmadı. Malazgirt’te kalmadı. Niğbolu’da, İstanbul’un Fethi’nde, Teselya’da, Kut’ül Amara’da, Sarıkamış’ta, Çanakkale’de, İstiklal Harbi’nde, Pusan’da, Girne’de kalmadı!
Kalpleri tarihteki büyük kahramanların imanıyla dolu o yiğitler; Mehmetçik dediğimiz askerimiz ve Ahmetçik dediğimiz polisimiz Güneydoğu’da, iç hainlerin dış düşmanlar adına gasp etmek istedikleri aziz vatan toprağını aslanlar gibi müdafaa etmekte, gözlerini kırpmadan ölüme koşmakta, yıldırımlar gibi üstlerine düşmekte, rehine alınmış ihtiyarları sırtında, yavrularımızı kucaklarında taşımaktalar.
O yiğitlerin hakkını teslim etmek için, destanlarını yazmak için, tarih olmalarını beklemek şart mı? Bugün ne diye duruyor, kalemlerimiz neyi bekliyor, biz neyi gözlüyoruz? Onların taşıdığı can değil mi? Onların arkada bıraktıkları nur damlası misali yavrularının, vakar abidesi gencecik eşlerinin, asırlık çınarlar benzeri ana ve babalarının ciğerleri ciğer değil mi? Onların ahları ah, gözyaşları kanlı değil mi?
Bir tek Ahmetçiğin, bir tek Mehmetçiğin Sur’da, Silopi’de, Cizre’de veya bir başka yerde kahpe tuzaklar önünde, bölücü katiller karşısında geri durduklarını, sırtlarını döndüklerini, cepheyi terk ettiklerini, rehine alınmış aileleri kendi hallerine bıraktıklarını gördünüz mü, duydunuz mu, işittiniz mi?
Hayır! Mehmetçik, Ahmetçik; Özel Harekâtçımız, Bordo Berelimiz, Jandarmamız, o yerine göre bir aileden yarım düzine şehit vermiş Korucumuz, korku nedir bilmediler, geri adım atmadılar. Sevdiklerini emanet edileceğe emanet ettiler ve “Allahu ekber!” diyerek Allah, din, kitap, vatan tanımaz teröristlerin üstüne gittiler.
Kahramanlarımıza müteşekkiriz.
Alnı öpülesi yiğitlerimize duacıyız.
Devlet, şehit ve gazilerimizin arkada kalan canlarına, canlarımıza baba olmakta. Ev vermekte, maaşa bağlamakta. Bu sebeple Devlete de müteşekkiriz. Daha da yapmalı, millî emanetleri en iyi şartlarda yaşatmalı. Şehit ve gazilerimizin geride kalan göz pınarları kurumuş ana babalarına, sabırda zirve eşlerine, nur topu yavrularına daima sahip çıkmalı. Gazilerimize acıları unutturulmalı. Şehit ve gazi evlatlarının tahsil ve evlilikleri millet adına noksansız şekilde yapılmalı, o çocuk ve gençlere babasız oldukları asla hissettirilmemeli.
Ne yapılsa hakları ödenemez…
Hem bu toprakları fetheden mübarek ecdada ve hem de bu toprakları müdafaa eden civan gençlere minnet borçluyuz, dua borçluyuz.
Şiirler onlar içindir.
Destanların en soylusu onlar için!..
Allah, onlardan ve onların aile efradından razı olsun, Sevgili Peygamberimiz aleyhissalatü vesselam, onları bağrına bassın…
akademikperspektif
