Nevra Ölçer / Anadolu ve Rumeli Medya
Rahmetli büyükbabamı hatırlıyorum. Bir sarı radyosu vardı. Haberleri dinlerdi. Bayramlarda elini öperdik.
Babaanneme gittiğimizde gündelik konular konuşulurdu.
Anneannemi çok severdim. Manastır doğumlu idi. Sonra Selanik’te okula gitmiş.
O zamanlar hiç aklımıza gelmezdi sormak. Yeni cumhuriyette hergün neler oluyordu. Onların yaşamı gün be gün nasıl değişmişti. Nasıl geçmişti hayatları.
Son yıllarda hep “Niye bu konuları konuşmadık, niye sormadım” diye hayıflanıyordum. Geçenlerde kardeşimle konusu oldu, baktım o da aynı şeyleri söylüyor. Büyükdayımın hatıratını büyük bir merak ve heyecanla okudum, aile ve bütün genç cumhuriyet oradaydı.
Ama ben niye konuşmadık, biliyorum. Bu büyük mücadeleden sonra herkes o kadar rahatlamıştı ki, cumhuriyetimizle o kadar gurur duyuyor ve ebedi olacağına olan mutlu inancı besliyorlardı ki, o zamanlar, o tecrübeler, o çözümler gün gelir de tekrar ihtiyaç duyulabilir diye akıllarının köşesinden dahi geçmemişti. Sonraki nesillere bunları aktarmak lüzumu hissetmemişlerdi. Büyüyen ve hızla çağdaş seviyeye yükselen cumhuriyette önceliklerin başka olduğunu düşünüyorlardı. Ama bir şeyi bize onlardan geçmişti. O heyecan, o mücadeleci ruh, o vatan sevgisi.
Gelelim bugüne. Onlar anlatmadılar, ama bu mücadele o kadar büyüktü ki, genlerimize işlemişti. Bir ulusun yeniden doğduğunu, şahlandığını görüyoruz şimdi yeniden.
“Bugün 23 Nisan” deyince akla hemen “Neşeyle Doluyor İnsan” diye devam eden şarkının sözleri geliyor.
Evet, hep neşeyle dolduk, hep göğsümüz kabardı, hep gurur duyduk, hep ne kadar muhteşem bir liderimiz olduğunu düşündük ve kendimizi çok şanslı saydık.
Çocuk, kadın, yaşlı, genç demeden nasıl birbirimize kenetlenerek bir mucizeyi oldurduğumuz hep aklımızdaydı. Hep kendimize ve çoluk, çocuk, yaşlı, genç, milletimize güvendik. Emindik hiç değişmediğimizden.
Biz Türk halkı olarak neler yaptığımızı görmüştük ve bu da neler yapacağımızın kanıtı idi.
Peki, haklı çıktık mı?
Çıktık. Hem de nasıl!
Bir referandumu daha yeni arkamızda bıraktık.
Bizden, bizlerden, vatanını sevenlerden, kendini bu nedenle sorumlu hissedenlerden kişiler müthiş bir mücadele verdiler. Ben demeyip biz dediler ve gece gündüz, uzak, yakın demeden bütün ülkeyi arşınladılar, halkımızı bu referandumun maddeleri hakkında bilgilendirdiler, katılımın ne kadar önemli olduğunu bıkmadan, yorulmadan anlattılar.
Sonuç?
Katılım olağanüstü idi. İnsanlar hastayım, yaşlıyım, gencim, engelliyim, yorgunum demediler. Oy vermeye koştular. Gördük, yurtdışında bile insanlar masraf, izin günü, yorgunluk demediler, yüzlerce km gidip oy verdiler.
Ortada bir sonuç var. Ancak neredeyse ülkemizin bütün hukukçuları arka arkaya kanunla net olarak yasaklanmış olan mühürsüz oy pusulası kullanımının illegal, yani kanunlara göre imkansız olduğunu belirttiler. Uluslararası gözlemcilerin raporları ülkeyi yalnızlaştıracak bir içeriğe sahip gibi duruyor. Kanunlara uygun olmadığı düşünülen bir referandum sonucunun Avrupa ülkelerinde tanınmayabileceğinin sinyalleri geliyor.
Sn Feyzioğlu dedi ki: “Bir toplumda en az %50 huzursuzsa, mutsuzsa, öbür yarısının mutlu, huzurlu bir yaşam sürmesine imkan yoktur. Bu şekilde devam edilemez.”
O zaman muvafakat sağlanana kadar bu konu hallolmamış olacaktır.
Ama, şöyle, ya da böyle, bu referandumdan büyük bir “biz” çıkmıştır, ve bu “Bugün 23 Nisan” derken her birimizin bilincindedir.
Bu cumhuriyetin çocukları bu cumhuriyetin teminatıdır.
Bu çocukların bu süreçte o, bu, şu parti demeden hep birlikte verdikleri mücadeleyi görünce gönül rahatlığı ile
“Bugün 23 nisan
Umut doluyor insan” diyebiliriz.
Biz diğer herkesten daha şanslıyız, çünkü genlerimizde zaten 23 nisan 1920 var.
Her birimizin hem de!
